“You’re gonna be okay
You’re, you’re gonna be okay
Oh, the sun will keep on rising in that old familiar way
and every little thing is gonna be okay”
Lauren Daigle – Be okay
Afgelopen zondag zongen Janine en ik in de kerk. Na de viering kwam Roos, een vriendelijke, oude, vitale dame, naar me toe voor een praatje. “Hoe gaat het met je?”, vroeg ik. “Aangepast goed”, zei ze, met een grote grijns op haar gezicht. “Je weet wel,” vervolgde ze, “dan hoef je verder niet te praten over je lichamelijke kwalen en kun je gewoon vrolijk blijven”.
Vandaag ben ik twee jaar ziek. Je hebt er misschien niets van gemerkt, want je ziet het aan de buitenkant niet aan me. Op 31 augustus 2022 testte ik positief op Corona. De maatregelen waren allemaal afgeschaald, de teststraten waren al gesloten en toen raakte ik voor de eerste keer besmet. Best wonderlijk als je bedenkt dat ik tijdens de lockdowns gewoon op school rondliep en ik meerdere keren met een hele klas in quarantaine ging, omdat er kinderen (of leerkrachten) besmet waren. En nu had ik dus Corona. Ik was verkouden, maar knapte daar na een dag of tien weer van op. Wel hield ik dag en nacht een forse, alles ontwrichtende hoofdpijn en toen die eind november even plotseling voorbij was als die was begonnen, kon ik pas echt voelen hoe het met me ging.
De afgelopen twee jaar hebben voor mij in het teken gestaan van balanceren tussen de rek opzoeken en voldoende rust houden. Die rek vond ik trouwens wel makkelijker dan die rust. Dat past ook echt bij mij: doorgaan, schouders eronder en aanpakken maar. Dat heb ik vakkundig geleerd als kleine Mijntje en dat heeft me veel positiefs gebracht. Ik kan hard werken en nog een tandje bijzetten als dat nodig is. Ik ben er veerkrachtig door geworden, want natuurlijk val ik ook weleens, maar ik kan als de beste opkrabbelen en verder gaan waar ik was gebleven. En ik ben ook niet snel ontmoedigd, want ik bedenk altijd nog wel een oplossing. Het zijn allemaal kwaliteiten die heel helpend zijn in mijn leven. En het zijn kwaliteiten waar ik veel complimenten op ontvang. Zowel in mijn re-integratieproces (van een hele batterij mensen om me heen die met me meeliepen, zoals de bedrijfsarts en de ergotherapeut) als in het leven in het algemeen. En vaak ben ik er zelf ook trots op, of tenminste op wat ik dan bereikt heb met het harde werken.
Maar als ik eerlijk ben, is het veel knapper van mij als ik eens wat minder hard gewerkt heb, voldoende rust genomen heb en als ik balans kon houden. Mijn Post-Covid klachten hebben me daarbij geholpen (of toe gedwongen eigenlijk), want het kon gewoon niet anders. Ik heb de afgelopen twee jaar voortdurend te weinig energie en ik ben snel overprikkeld (vooral door geluid). Zodra ik te moe word, krijg ik hoofdpijn, last van duizeligheid en cognitieve klachten, zoals brainfog (dat voelt letterlijk alsof het mistig is in mijn hoofd). Het lastige is dat ik niet altijd meteen voel dat ik aan mijn grens zit (of erover ben). Vaak krijg ik pas klachten de dag(en) na de mentale- of fysieke inspanning.
Rust nemen vind ik veel moeilijker, want kleine Mijntje is getraind op doorzetten en daar heeft ze vroeger ook veel complimenten op gekregen, waardoor extra stevig in mij verankerd is dat doorzetten helemaal de bedoeling is… en als gevolg daarvan: rusten juist niet. Rusten staat gelijk aan lui zijn; aangeven dat je moe bent, is klagen. Althans, diep bij mij vanbinnen is dat zo. De volwassen Mijntje weet ook wel dat mensen niet onuitputbaar zijn en dat ze moeten rusten om vol te kunnen houden. Maar toch: gevoelens van falen liggen op de loer!
En weet je wat ik nóg moeilijker vind dan rust nemen?: Aan een ander toegeven dat ik rust moet nemen, dat ik iedere middag een uurtje slaap, dat ik zo min mogelijk avondactiviteiten doe, omdat ik daarna te overprikkeld ben om door te slapen en dat ik alleen nog in de ochtenden werk. Telkens worstel ik ermee wat ik zal vertellen, want ik ben altijd bang dat ik teveel klaag (mijn kleine ik wordt dan onrustig). En toen kwam Roos, de oude dame in de kerk. Zij gaf mij nieuwe woorden voor mijn nieuwe toestand. Want, lieve mensen: het gaat aangepast goed met mij.
Mijntje
P.S. Voor iedereen die weleens moeite heeft met balans houden en daar soms moedeloos van wordt: zoek het liedje bovenaan in het blog maar eens op. Voor mij is het een troostend liedje. Hopelijk geeft het jou ook wat moed.
